دانلود پاورپوینت بررسی رودانلود پاورپوینت بررسی روستای ابیانه
گوشه ایی از مطلب
روستای ابیانه ابیانه در بخش پایانی دره برزرود ، در دامنه شمال غربی
کوه کرکس یکی از جلوه های اصیل و تقریباً دست نخورده روزگاران کهن ایران
زمین ، به نام ابیانه قرار دارد . این روستای زیبا که پرتوافکن جلوه های
گوناگون تمدن کهن ایران زمین است در فاصله 22 کیلومتری جنوب غربی جائه
آسفالته نطنز – کاشان و 42 کیلومتری غرب شهر نطنز قرار گرفته است .
وجه تسمیه یا نامگذاری
گرچه در مکاتبات و گفتارها این روستا را ابیانه نوشته یا بیان می کنند ،
ولی مردم این روستا در گفت و گوهای خود از زادگاهشان به نام " ویونه یا
ویانه " یاد می کنند و خود را " ویانه ای یا ویونج " می نامند و کلمه
ویانه به معنی درخت بید و بید ستانه می باشد ، زیرا دره ابیانه از محل
سرچشمه دو آب در غرب روستا تا پایین ده پوشیده از درختان بید بوده است و
حتی در حال حاظر نیز بقایای این درختان در مسیر دره دیده می شود . ساکنین
اولیه روستا که در جست و جوی پناه گاهی مناسب برای سکونت خود بوده اند ، پس
از رسیدن به این منطقه آنرا مناسب سکونت یافته و کلمه بیدزار یا بید ستانه
( ویونه ) را بر محل خود نهاده که هنوز هم شکل اولیه خود را حفظ کرده است
.
زبان مردم ابیانه
زبانی که مردم ابیانه با آن گفت و گو می کنند ، اصطلاحاً " فُرس قدیم "
گفته می شود و شعبه ای است از زبان رایج مردم نطنز ، میمه ، جوسقان قالی و
با زبان بعضی از نقاط مرکزی ایران و زبان مردم حدود سمنان و سبزوار و دیگر
شهرهای آن حدود نزدیکی هایی دارد . از ویژگی های آن از نظر ماکانیسم یا
ساختار ، 1- در گردش خود خیلی روان است . 2- واژه ها را صریح ادا می کند
. 3- دنباله واژه ها را کش و قوس آن چنانی نمی دهند ، تا لهجه ای به وجود
آورد .
در زبان ابیانه ای علاوه بر سه مصوت کوتاه ( زبر ، زیر ، پیش ) و سه مصوت
بلند ( آ ، او ، ای ) یک مصوت کوتاه و یک مصوت بلند اضافه دارد .
جمعیت
جمعیت ابیانه 144 نفر متشکل از 83 خانوار می باشد که نسبت به آمار سال 1329
شمسی که جمعیت آنرا 2000 نفر اعلام کرده بود ، کاهش چشم گیری را نشان می
دهد . این کاهش جمعیت مانند سایر روستاهای نطنز نتیجه مهاجرت مردم به
شهرستان ها به ویژه تهران است .
(تهیه شده در بزرگترین مرجع تخصصی معماری- عمران و شهرسازی)
محله های ابیانه
ابیانه از سه محله اصلی به نام های پل ، یسمان ، هرده ، تشکیل شده است و
محله های سه گانه نیز روی هم شامل سیزده محله کوچکتر به شرح زیر می باشند
:
محله های خونه گاه ، ( خانقاه ) ، سرکوله ، میمون ده ، ( میان ده ) ، علی
پاره نا ، زیاره گاه ( زیارت گاه ) ، پیکل ( پشت دیوار ) ، پالیزه ،
کوله باغی ( کوچه باغ ) ، پرزله ، برگارماوه ( در گرمابه ) ، هرشوگاه ، هر
دروازه ( دروازه پایین ) .
شغل مردم ابیانه
شغل مردم زراعت است و تا چند سال پیش گله داری نیز از رونق به سزائی
برخوردار بود .محصولات ابیانه غلات و حبوبات بویژه میوه های سر
درختی می باشد . چون بیشتر فضای کشاورزی ابیانه را باغ های میوه تشکیل می
دهد .
قناتها و چشمه ها
آب مورد نیاز از قنات های داریون – تاردر – برقه – باغستان پایین – هینزا –
چشمه های آب سیاه – آب سفید – ریسون و تعدادی چشمه های دیگر که پس از به
هم پیوستن دو آب نامیده می شود تأمین می شود .
مزارع
ابیانه دارای تعدادی مزارع به نامهای گه بالا ( جهق علیا ) – مراوند – نیاز
مرق – چشمه سفید – چشمه بی بی – تجره ورجه – سر مرق – دن نار – دو گل جیون
– گلوقه بالا و گلوقه هره می باشد
مراتع
در جنوب غربی ابیانه مراتع نسبتاً وسیعی قرار دارد که به فهرود و کامو و گه
( جهق ) و سُه منتهی می شود . نام آنها بدین شرح است : مراتع لانخود –
چشمه سفید – آب قوز – سر مرق – سر آب گهه – لاسه جا – لادنّار – پی اسپی (
پرسفید ) – پشت گدار تجره – دو گل جیون و رزان دا .
ستای ابیانه