بررسی معماری ایران در دوره ساسانی
معماری ایران در دوره ساسانی
معماری ساسانی به وسیله استفاده گسترده از ملاط سنگ گچ و تکنیک های طاق زنی
مربوط به آن، شناسایی می شود. با وجود اینکه خشت از سال های قبل مورد
استفاده قرار می گرفت و ساختمان سازی با ملاط گچ، از دوره اشکانیان رواج
یافته بود، هردو از استانداردهای بالای معماری ساسانی محسوب می شدند. خشت
یکی از مصالح ساختمانی به جا مانده (به عنوان مثال: دامغان، استخر, حاجی
آباد، کیش، مدائن،کوه خواجه) و فقط بی دوامی آن،توجه ما را به ساختمان هایی
که به نحو مطلوب تری باقی مانده اند، معطوف می کند. در بین این مصالح،
لاشه سنگ و ملاط سنگ گچ، جزو تکنیک های غالب است.آجرکاری بارها برای طاق
زنی و گنبد زنی مورد استفاده قرار گرفته، ولی با این وجود تعدادی از بناها
وجود دارند که به طور کامل از آجر ساخته شده اند (به عنوان مثال: دستجرد،
ایوان کرخه، مدائن، تخت سلیمان) سنگ های ساختمانی تراش خورده نیز، گهگاهی
مشاهده می شود، خصوصا” در اوایل (بیشاپور، فیروزآباد، نورآباد، پایکولی) و
اواخر(طاق گرا، دربند، تخت سلیمان، کنگاور) دوره امپراتوری ساسانیان و به
نظر می رسد که الهام گرفته شده از غرب باشد.
