بخشی از مطلب
سامانیان نخستین فرمانروایان ایرانی پس از اسلام بودند که در سال های 204
تا 395 ه.ق. در خراسان و فرارود (ماوراالنهر) پادشاهی می کردند. آنها خود
را از بازماندگان ساسانیان می دانستند. تنها ساختمان بجامانده از این
روزگار ، آرامگاه امیر اسماعیل سامانی در بخارا است که شیوه ای «خراسانی -
رازی» دارد. این ساختمان را باید موزه آجرکاری دانست.
بخارا از شهرهای مهم خراسان بزرگ در دوره اسلامی است. در این شهر بناهای
باشکوهی بنا گردیده که هر یک از نظر معماری و تزیینات از اهمیت خاصی
برخوردارند. در دوره سامانی بخارا مورد توجه حکمرانان این سلسله قرار گرفت و
رو به آبادانی گذاشت و مرکز تجمع هنرمندان و شاعران شد در حدود سال 300
هجری بنای کوشک و زیبایی که یاداور معماری عهد ساسانی است در این شهر بنا
شد. این بنا در مرکز شهر قرار دارد و آرامگاه امیر اسماعیل یکی از
معروفترین شاهان سلسله سامانی است. بنای مزبور به شکل مربع بوده اندازه هر
ضلع آن ده متر است. مقبره دارای گنبد نیمکرهای است که در چهار گوشه آن
چهار گنبد کوچک بنا کردهاند. گنبد بر فراز اتاق چهارگوش با کمک سه کنج
احداث شده که قابل مقایسه با شیوه گنبد سازی در معماری پارتی ساسانی است.
مقبره اسماعیل سامانی گرچه بنای بسیار کوچکی است؛ ولی سادگی و موزون بودن
اجزای آن و بالاخره تریین فوقالعاده در سطوح داخلی و خارجی این بنا آن را
در زمره شاهکارهای معماری صدر اسلام قرار داده است. کریستین ویلسن بنای
مقبره شاه اسمعیل را بی‌ارتباط به معماری پیش از اسلام نمی‌داند و چنین
اظهار می‌دارد.
«مقبره اسماعیل سامانی در بخارا از یک دوره فترت بنای عجیبی است و بسیاری
از اشکال معماری را در مرحله ابتدایی نشان می‌دهد که بعد در دوره سلجوقی
در تمام ایران انتشار یافت. این مقبره شامل ویژگی معماری پیش از اسلام هم
دارای ویژگی‌های جدید است که بعدها جزو اصول معماری ایران میگردد».
ناحیه ماورانهر از نظر مصالح ساختمانی نیز فقیر بود و آجر در قسمتهای
زیادی از آن ناحیه کمیاب و تهییه آن مشکل و پرهزینه بود. بیشتر آنها و حتی
مساجد از مصاح گلی و چوب و خشت خام ساخته میشدن این امر خود سبب
ناپایداری بناهای آن دوره میشد. تمام دیوار بزرگ بخارا و ربض را از خشت
خام و یا گل ساخته بودند.
و تنها در مسجدها رباطها مناره‌ها و بسیاری از مقبره‌هایی که در آن دوره
ساخته میشد، آجر به کار میبردند؛ مثلا در دیوارها و سقف بنای مسجد جامع
فرب (فربر) آجر به کار میبردند و چوب در آن به کار نرفته بود.
در معماری نخستین بنای اصیلی که به دست معماران ایرانی در اویل سده چهارم
هجری ساخته شد بنای آرامگاه شاه اسماعیل سامانی در بخارا بود که سرمشق
ساختن برای آرامگاه‌های باشکوه قرار گرفت در این بنا که چهارگوش ساخته شد و
گنبدی بر روی آن قرار گرفت از اجر یا استادی هرچه تمامتر برای ایجاد
نگارههای گوناگون بر سطوح داخل و خارج آن و ساختن حواشی انواع قابها و
قاببندیها و حتی ایجاد لچکها یا لوزیهای نامنظم و خمیده چهارگوشه قاعده
گنبد استفاده شده است.
از حدود سال 390 نوع دیگری از ساختمان اسلامی دوشادوش مسجد و مدرسه رواج
کلی یافت و آن عبارت بود از بقعه یا آرامگاه با شکوه که معمولا بنایی بود
گرد یا چهاراگوش یا چند ضلعی منظم و یا چون برجی به شکل ستاره که با هرم یا
مخروطی مسقف میشد.
هم چنین از نمونه مشابه آن در معماری ساسانی به کار گرفته میشد، در مجموع
از میان بناهای به جامانده از این دوره میتوان به مسجد جامع فهرج، مسجد
جامع نایین، تاریخانه دامغان، مسجد جامع یزد، آرامگاه قابوس در گرگان
اشاره کرد.
آرامگاه قابوس یا گنبد قابوس یکی از مقابر به جای مانده از این دوره است که
مردی دانشمند و حامی شعرا و نویسندگان و هنرمندان بود. این بنا در سال
397(ه.ق) و بر روی تپهای به ارتفاع 17 متر بنا شده و به شکل مخروطی است و
ارتفاع آن به 18 متر میرسد.
مناره‌ها
مناره‌ها یک گروه از ساختمان‌های چشمگیر و قابل توجه ماورالنهر در قرن
پنجم و ششم هجری بودند که در شهرهای بخارا و اوزکند نمونه‌های بسیار جالب و
چشمگیری از آنها به جا مانده است. این مناره‌ها که از آجر به صورت
میل‌های، استوانه‌ای متمایل به مخروطی بودند.
به شکل برج و بسیار بلند ساخته می‌شدند و نماد عظمت بودند این آثار با هدف
دینی و گفتن اذان ساخته نمی‌شدند، بلکه برج‌های دیدهبانی بودند و یا
برای راهنمای مسافران و .. استفاده می‌شدند.
درباره آرامگاه امیر اسماعیل سامانی
آرامگاه اسماعیل سامانی (آغاز ساخت: ۲۷۱ خورشیدی، پایان ساخت: ۳۲۲ خورشیدی)
در مرکز شهر بخارا و یکی از مهم‌ترین بناهای باستانی آسیای میانه بشمار
می‌رود.
تا چند دهه اخیر بیشتر این آرامگاه در زیر خاک قرار داشت، و به همین دلیل
در گذشت زمان آسیب چندانی بخود ندیده‌است. امروزه تمام آن از زیر خاک در
آورده شده‌است. این آرامگاه کهن‌ترین آرامگاه ایرانی تاریخ‌دار است.
در ساخت این آرامگاه از معماری شیوه رازی الگوبرداری شده‌است. آجرکاری آن
پیچیدگی یسیار زیبایی دارد (ببینید). بنا یک چهارگوش ۱۰ در ۱۰ متر است و
دارای گنبد نیم کره‌ای که در چهار بخش آن چهار بنای کوچک ساخته شده‌است.
گنبد بر فراز اتاق چهار گوشی به کمک کنج استوار شده که قابل مقایسه با شیوه
گنبدسازی در دوره پارتی و ساسانی است و سبک آن شباهت زیادی به آتشکده‌های
ساسانی دارد.
نوه اسماعیل نیز در همین آرامگاه بخاک سپرده شده‌است.
